Blogs van ‘De juf die geen juf is’

De namen van de jongeren zijn, vanwege privacy redenen voor de jongere zelf, de ouder of de school, gehusseld of gefingeerd. Elk verhaal is geschreven vanuit het hart en met respect voor alle betrokkenen, indien anders wordt ervaren is dat nadrukkelijk niet de intentie.

3 generaties in 30 jaar

3 generaties in 30 jaar

Precious is een jong meisje. Ze kijkt nors, ze heeft er duidelijk geen zin in. Niemand krijgt hoogte van haar, het is onduidelijk wat er achter haar diepdonkerbruine ogen schuilgaat. Er wordt getwijfeld of ze ‘het’ misschien allemaal niet snapt op school of ze cognitief misschien wat beperkt is. Precious is moeilijk te bereiken, ze is stil en zwijgzaam, maar ze is er. In de begeleiding op school, door de Juf die geen Juf is, wordt het verhaal van Precious steeds duidelijker en daarmee leert Precious stap voor stap te leven met haar geheim.

Lees meer
“Juf, ik ga pas terug wanneer ik een stem heb”

“Juf, ik ga pas terug wanneer ik een stem heb”

Sagal is een jong meisje wanneer zij vlucht met haar familie uit Soedan. In de begeleiding op school, verteld zij haar verhaal over Soedan en over het leven in Nederland. Lang leve Artikel 28 van het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Sagal mag naar school, samen met haar zusje. Sagal is 17 wanneer ik haar spreek en daarmee lopen haar rechten af. Zij heeft in de vijf jaar dat ze in Nederland is zes scholen bezocht, los van de lessen in de verschillende AZC’s. Ze heeft op elf locaties door het hele land gewoond, toegewezen door de staat. Ze heeft afscheid genomen, vele malen. Nederland bestaat voor haar uit afscheid nemen van dat wat haar lief is, dat wat ze opbouwt en altijd weer moet achterlaten. Ze droomt over teruggaan naar Soedan wanneer ze een stem heeft en kan strijden voor vrouwenrechten om zo de vrouwenbesnijdenis een halt toe te roepen.

Lees meer
“Er is gewoon geen ruimte voor mensen zoals ik”

“Er is gewoon geen ruimte voor mensen zoals ik”

Julan werkt, hij heeft lang geleden een bijbaantje gekregen via zijn vader. Het is niet duidelijk waar hij werkt. Hij ontwijkt mijn vragen en zijn antwoorden blijven vaag. “Schoonmaak” zegt hij dan. Ik kan niet goed inschatten of hij zich daarvoor schaamt of dat hij het niet de moeite waard vindt om over te praten. Dat er iets is rondom zijn werk dat merk ik wel, maar het komt wanneer de tijd daar rijp voor is.

Lees meer
We gaan een leraren-risicolijst maken

We gaan een leraren-risicolijst maken

Rob zit voor mij, hij is net 14. Dit is zijn zesde school. Er zijn diagnoses en etiketjes naast preken, standjes, schorsen, strafwerk, beloningen, nablijven… Vele strenge woorden heeft hij gehoord, behandelingen en therapieën ondergaan en met de medicatie is hij inmiddels gestopt. De boodschap die hij stiekem krijgt is dat hij niet oké is, niet goed genoeg.

Goed genoeg voor wat? Ons systeem? De wereld? Het bestaan? Ik weiger. Hij is er en mag er zijn. We gaan op zoek naar dat wat wel voor hem werkt. Het begint bij weer in zichzelf geloven en zien dat er in hem geloofd wordt. De motor weer aan krijgen.

Lees meer
Het boek ‘De juf die geen juf is’ is jarig!

Het boek ‘De juf die geen juf is’ is jarig!

Als kind wilde ik van alles worden, maar schrijver stond wel heel hoog op mijn verlanglijstje. Ontelbare keren verdwaalde ik in boeken en was ik vaak verdrietig omdat de laatste bladzijde naderde en ik afscheid moest nemen van de wereld en de personages uit het boek. Ik kon letterlijk heimwee hebben naar de wereld uit bepaalde boeken. Verhalen schrijven en mensen meenemen naar een andere wereld, een ander leven, een ander perspectief, dat was al vroeg mijn droomwens. Er zijn dozen met dagboeken en schriften vol met schrijfsels opgeslagen. Ik schreef dagboeken en verslond boekenkasten vol uit de bieb. Een boek schrijven? Ik? Die gedachte raakte ik kwijt, allerlei taaletiketjes die ik kreeg opgeplakt deden mij geloven dat het onmogelijk was. Totdat op 8 december 2020 mijn boek ‘De juf die geen juf is’ werd geboren en zelfs bij meerdere bibliotheken gewoon te leen is. Wauw!

Lees meer
De rivier van het leven

De rivier van het leven

Sommige leerlingen hebben het al opgegeven, terwijl hun resultaten totaal niet hopeloos zijn. Het is zorgwekkend om te zien hoe uitgeblust de jongeren zijn. Ik maak mij ook zorgen over de vaak jonge leerlingen die geen vrienden hebben kunnen maken in de afgelopen 1,5 jaar dat zij op de middelbare school terecht zijn gekomen. Er is gewoonweg te weinig tijd op school geweest om zich te verbinden in de 1,5 meter afstand. Zeker voor verlegen, onzekere of sociaal angstige jongeren.

Het is de eenzaamheid van de jongeren die mij raakt. Woorden als wanhopig, hopeloos, eenzaam, somber, angstig, boos komen veel te vaak voorbij tijdens de gesprekken.

Onlangs kwam ik een filmpje tegen over hoe de wolven de stroom van rivieren kunnen veranderen. Ik had het vaker gezien, maar dit keer raakte het mij nog meer. Ik hoop dat wij als volwassenen met positieve aandacht, het geven van kansen en met liefde en geduld de stroom van de rivier kunnen doen veranderen voor de jongeren…

Lees het hele blog en bekijk het filmpje.

Lees meer
Wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg is spelen met levens

Wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg is spelen met levens

Vandaag denk ik terug aan Nora en haar moeder en zusje. De psychiatrische hulp die zo noodzakelijk was en toch zo lang duurde voordat het werd opgestart en er de juiste hulp kon worden geboden. Sinds ik weer op school werk, is het pijnlijk duidelijk hoeveel jongeren nog steeds in de knel zitten en nu nog zoveel meer door de impact die corona heeft op hun levens. De wachttijd voor psychiatrische hulp voor één van de leerlingen die ik begeleid is 15 weken. 15 weken rondlopen met radeloosheid, slapeloosheid en de angst om niet verder te willen leven… De angst om de controle te verliezen en daarmee de grip op het leven. 15 weken is niet te overzien wanneer alles donkerder wordt en uitzichtloos lijkt. Het is onbegrijpelijk en niet uit te leggen aan jongeren en ouders. Het is zo verdomd pijnlijk en maakt mij boos om te zien hoe de situatie van sommige jongeren verslechtert.

Lees meer
ADHD medicatie en een colafles

ADHD medicatie en een colafles

ADHD-medicatie en een colafles Eerder schreef ik over Kai – Medicatie was de voorwaarde voor plaatsing op deze school – die zich met medicatie voelt als een colafles die heel hard geschud is en door de dop komt de opgebouwde energie er niet uit… maar het is er wel....

Lees meer
Medicatie was de voorwaarde voor plaatsing op deze school

Medicatie was de voorwaarde voor plaatsing op deze school

Onmogelijk om het niet te zien, maar jeetje wat een spieren. Terwijl ik de 15-jarige Kai verwelkom, neemt de gespierde massa tegenover mij plaats. Mijn ogen voelen en registeren van alles. Hij is onrustig en wiebelt enorm op de stoel. Zijn gelaat is bleek en wit. Hij ziet er vermoeid uit, uitgeput zelfs. Zijn ogen staan dof. Zijn sprieterige haar plakt deels op zijn hoofd. De doordringende geur van puberzweet bereikt mijn neus. Heel normaal overigens die geur door al die hormonen, een deo is daar gewoon niet tegen opgewassen. We lachen, omdat het na de zogenaamde beleefdheden even stilvalt. “Ben je moe?” vraag ik hem.

Lees meer
Hij wil bankdirecteur worden

Hij wil bankdirecteur worden

Zou dat hem zijn, vraag ik mijzelf af terwijl ik uit het raam kijk. Een jongen, klein van stuk en wat fors, komt met stoere passen naar de deur lopen. Ik kan het niet helpen dat ik even diep ademhaal, alsof ik mij even mentaal wapen voor dat wat komen gaat. “Hi, ik ben Gregory en ik moet mij bij u melden.” Hij is nieuw op school en valt al heel snel op door de enorme ruimte die hij inneemt en vast ook door zijn stoere wijdbeense stappen. Ik lach naar hem en nodig hem uit om vooral te gaan zitten. Een hele brede warme glimlach komt mij tegemoet, met gouden tanden. Niet alle tanden natuurlijk, maar toch meer dan één…. Oh getsie, dat vind ik dus echt zo helemaal niets.

Lees meer
Zijn geheim ontneemt hem zijn woorden

Zijn geheim ontneemt hem zijn woorden

“Ik ben op zoek naar Younes” zeg ik tegen de leraar. “Younes, ga maar even mee met de juf.” Nieuwsgierig kijk ik rond in de klas. Tergend langzaam hoor ik een stoel achteruit schuiven. Achter mijn lippen ontstaat een glimlach. Een hele lange, magere jongen met een slome uitdrukking sloft naar mij toe. Je kent ze wel, die jongens die nog maar net 13 zijn, maar de groeispurt heeft hun lijf zo uitgerekt dat het lijf onherkenbaar voor henzelf is geworden. De aansturing van de ledematen lijkt een ware uitdaging, vooral voor de toeschouwer. Alles is oversized in en aan het lijf, het zwabbert aan alle kanten. Hij wekt de indruk dat hij elk moment kan overhellen, naar welke kant dan ook, of gaat struikelen over zijn oncontroleerbare benen en voeten.

Lees meer
De frustraties van onderwijs in coronatijd

De frustraties van onderwijs in coronatijd

“Wat vreselijk, dit zou voor ons echt zo erg zijn” zegt mijn dochter, doelend op haar broer en haarzelf. “Ik ben zó blij dat ik mijn examen al heb gedaan” zegt ze op het moment dat het bekend werd dat de centrale examens niet meer doorgingen in verband met corona. “Goh echt? Had je je stressvolle examen niet liever willen missen dan? Hoezo niet?” reageer ik verbaasd.

Lees meer
Een ode aan de conciërge

Een ode aan de conciërge

Simon overleed in 2020. Zijn pijp hing altijd in zijn mondhoek, een indrukwekkende snor erboven en bijna altijd in een tuinbroek met een stevig buikje die hij soms gebruikte om te botsen. Hij was de conciërge van mijn middelbare school. Dierbare herinneringen drijven boven. Wat zijn conciërges fijn en belangrijk wanneer het leven wat anders loopt.

Lees meer
Mijn leraar in de coffeeshop

Mijn leraar in de coffeeshop

Het is mijn allereerste keer en echt zó véél te jong in een coffeeshop en jawel tijdens zijn les, de les van wiskunde. Het maakt mij niet zoveel uit, de gevolgen of het nablijven zie ik later wel. Alfred is nu toch aan het lesgeven, dus de gevolgen van mijn absentie komen later. Tenminste dat dacht ik…

Lees meer
De mentor van Stanley

De mentor van Stanley

‘Haal maar een psychiater ofzo!
Hij is een mentor van middelbare leeftijd, tip top gekleed. Hij gaat met de mode mee, het nieuwste van het nieuwste. Hij spreekt keurig ABN. Hij is een economiedocent en mentor van een klas. Het loopt best op rolletjes bij hem… Er is één maar.
“Zorg?!” roept hij uit, terwijl hij een wegwuivend gebaar maakt. “Zorg binnen de school?! Haal maar een psychiater ofzo, totale onzin om de school daarvoor op te laten draaien, wat moeten wij daar nou mee!” gaat hij verontwaardigd verder. Niet met iedereen uit de klas van deze mentor loopt het op rolletjes. Ik luister naar zijn geraas, het is niet de eerste keer dat ik deze woorden over mij uitgestort krijg, velen gingen hem voor.

Lees meer

Een greep uit de vele reacties op de blogs…

Droom Durf Doe - Juf die geen Juf is reacties social media
Droom Durf Doe - De Juf die geen Juf is knipsels reacties op blogs
De juf die geen juf is

Katrín Gudmundsson heeft ruim 30 jaar in het onderwijs en de jeugdhulpverlenging gewerkt. Zij werd door de jongeren omschreven als 'de juf die geen juf is'.

Met het boek 'De juf die geen juf is' verteld ze de verhalen van jongeren, en als 'de juf die geen juf is' ondersteund zij gemeenten, schoolbesturen, mentoren en onderwijsteams met consultancy en trainingen op het gebied van passend onderwijs.

Contact

'De juf die geen juf is' is een programma van Droom Durf Doe. Wij zijn via onderstaande e-mailadressen te bereiken.

katrin@droomdurfdoe.nl

roy@droomdurfdoe.nl

info@droomdurfdoe.nl

Share This

Interessante pagina?

Deel de pagina dan via jouw sociale media. We zijn je dankbaar!