ADHD-medicatie en een colafles

Eerder schreef ik over Kai – Medicatie was de voorwaarde voor plaatsing op deze school – die zich met medicatie voelt als een colafles die heel hard geschud is en door de dop komt de opgebouwde energie er niet uit… maar het is er wel. Dus gooide hij stiekem zijn medicatie het raam uit, elke ochtend. Dit is maar een deel van zijn pittige verhaal, want door de medicatie kon hij niet meer aan wedstrijden meedoen, tenminste dat dacht ik. Hij stond namelijk op een ‘zwarte lijst’. Zijn volledige verhaal is een beetje anders….

“Maar Kai, waarom sta je op een zwarte lijst? Vanwege die medicijnen?” vraag ik hem voorzichtig
alsof ik een ventieltje uit zijn spierenmassa trek. Hij zakt in elkaar met een lange diepe zucht. “Uhm…. ja….. uh…. hmmm…u h” verder komt Kai niet. Zijn ogen naar beneden gericht. Zijn vingers wriemelen onrustig, ze plukken wat aan zijn trui. Oei, hij heeft het zo zwaar. Ik zie hem worstelen in zijn lijf en hoofd. “Is er iets misgegaan?” vraag ik aarzelend. Kai knikt.

Niet alles hoeft gelijk nu op tafel

Er ontstaat een geladen stilte. Ik geef hem de ruimte om woorden te geven aan dat wat er in hem speelt of juist de woorden nog even in te slikken. Niet alles hoeft gelijk nu op tafel. Soms is er tijd voor nodig om het onbespreekbare dat van binnen giert, naar buiten te brengen. Dat er iets in hem woedt is zo duidelijk en voelbaar, de stilte trilt.

De gebeurtenissen maken jou voor mij niet anders, je blijft Kai

“Weet je Kai…” begin ik voorzichtig na een lange, lange stilte “…je hoeft het niet te vertellen hoor, maar soms kan het zoveel lucht geven. Als je maar weet dat ik, wat het ook is, nog steeds Kai zie, Kai zoals je nu voor mij zit en de Kai van vorige week. Het verleden en de gebeurtenissen maken jou voor mij niet anders, misschien dat ik dingen wel beter begrijp. Maar je blijft Kai” zeg ik zacht en vriendelijk. Hij zucht een paar keer diep. “Een andere keer juf” zegt hij dan. Ik glimlach en knik begripvol.

“Dat is nou eenmaal wie ik ben, toch?”

Hij heeft zijn medicatie het raam uitgegooid, zijn ouders zijn inmiddels op de hoogte dat hij gestopt is en er staat een afspraak gepland bij de psychiater om het medicatiegebruik en het stoppen te bespreken. Zijn ouders willen weten of er andere mogelijkheden zijn voor Kai. Kai wil gewoon weer zichzelf zijn, ook met zijn drukte en chaos en impulsiviteit. “Dat is nou eenmaal wie ik ben toch?” vraagt hij voorzichtig alsof hij wacht op goedkeuring. Grrrr best gruwelijk, wanneer je pillen moet slikken en je zelf daar niet de noodzaak van inziet of een positief effect er van voelt. Zoals ik eerder schreef, vind ik medicatie een vloek en een zegen. Bij de één is het fantastisch en bij de ander een verdwaalspoor.

Hij kan nooit meer vechten… en dus ik ook niet meer

Kai stapt mijn kamer binnen. Nog voor hij gaat zitten, neemt hij één hele diepe hoorbare ademhaling en daar gaat de dop van de colafles… tenminste zo lijkt het. “Nou kijk het zit zo. Tijdens een van mijn gevechten heb ik iemand in coma geslagen en hij is er nooit meer echt goed uitgekomen. Natuurlijk deed ik dat niet opzettelijk, maar er kwam wel een onderzoek en ik mocht niets meer. Ik wil het ook gewoon niet en ja het is ook echt heel kut. Hij kan nooit meer vechten… en dus ik ook niet meer. Nou is het toch dat ik zo’n naam heb en dat is dus mijn zwarte lijst. Snap je? Ik wil wel vechten of trainen, maar ik durf het niet, ik weet gewoon niet wat ik kan of niet en stel het gebeurt weer wat dan? Dus ik moet eerst mijzelf kunnen beheersen, ook zonder medicijnen.” Zijn woorden rollen er als een lawine uit, zonder een enkele keer adem te halen, waardoor zijn laatste woorden eruit geperst worden en zijn laatste stukje zuurstof opraakt.

De druk is er vanaf

“Even ademhalen Kai…” zeg ik met een glimlach. Terwijl hij naar adem hapt en neerploft op de stoel kijkt hij mij verwachtingsvol aan. Zijn grote ogen nemen mij op, ze lijken af te tasten: Is er iets veranderd in haar blik? Gaat ze nu anders tegen mij doen? Hij heeft zijn verhaal verteld, het is eruit en hoe naar ook de gebeurtenis en de gevolgen zijn, de druk is er vanaf. En juist dit lucht op, de dop is van de colafles.

Het is mijn schuld, dus ik moet het oplossen

“Zo Kai, dat klinkt als heel pittig en vreselijk naar. Ik begrijp nu veel beter waarom je ‘de controle’ weer over jezelf wilt krijgen, ook los van de medicatie. Wat mooi van je dat je er zo bewust mee bezig bent. Is er iemand die je helpt hierin of vind je misschien dat je het helemaal alleen moet doen?”
“…het is mijn schuld, dus moet ik het oplossen.”
“Ik heb geen idee Kai of er sprake is van schuld, maar wat ik wel bijna zeker weet, is dat het niet opzettelijk is geweest en dat wanneer je het anders had kunnen doen, je dat zeker wel gedaan had.”

Kai knikt. Hij vertelt over het oefengevecht op de sportschool en die ene klap met gruwelijke gevolgen. Die ene klap die het leven van zijn gevechtspartner en zijn eigen leven veranderde is inmiddels een jaar geleden, hij is nu 15. Wat een last om te dragen en wat doet hij dat wonderlijk goed.

Een plan

We maken een plan. Via via kom ik bij een superfijne trainer in vechtsporten. Zo eentje waar je al helemaal zen van wordt wanneer je naar hem luistert en naar zijn bewegingen kijkt. Het pakt allemaal zo fijn uit. Deze Zen-meester wil graag met Kai aan de slag en durft het wel met hem aan. Na wat rondbellen en alle hulptroepen die we maar kunnen mobiliseren in te schakelen, lukt er veel. Er kan een beroep worden gedaan op het Sportfonds, zodat de lessen betaald worden (al zijn ze in eerste instantie privé). Maar helemaal fijn: ouders en school komen op één lijn. Medicatie was een voorwaarde voor schoolplaatsing. Ouders en Kai vonden het daarom heel moeilijk en spannend om school op de hoogte te brengen, maar openkaart brengt je vaak verder.

Hersteld vertrouwen in de toekomst

School toonde begrip, ik had ook niet anders verwacht. Er kwam een duidelijk plan. Fijn, want op die manier weet iedereen, inclusief Kai, waar hij of zij aan toe is en wat er van elkaar verwacht wordt. Een leidraad om te kunnen zien of je met elkaar op de goede weg zit. Wat kan er wel en wat niet, wat werkt en waarom doen we het eigenlijk? Juist, voor die glimlach en het herstelde vertrouwen van Kai in zijn toekomst, ondanks die ene rake klap die zoveel levens veranderde. Daar doe ik het in ieder geval voor….

Katrín Gudmundsson – het boek 'De Juf die geen Juf is'

Eind  2020 zijn mijn columns gebundeld en uitgegeven in het boek ‘De juf die geen juf is’. Super spannend en leuk! Inmiddels leveren we de 3e druk. Wil jij het (e-)boek bestellen?